Hadis No : 4276
Ravi: Ebu Hüreyre
Tanım: Resulullah (sav) Huneyn Gazvesine çıkmayı arzu edince: “Yarınki konaklama yerimiz inşallah Beni Kinane Hayfı’dır. Onlar küfür üzerine orada yeminleşmişlerdi” buyurdu.
Kaynak: Buhari, Megazi 48, Hacc 45, Fedailu’l-Ashab 39, Tevhid 31; Müslim, Hacc 345, (1314)
Hadis No : 4277
Ravi: Sehl İbnu Hanzaliyye
Tanım: Resulullah (sav)’la Huneyn günü beraber yürüdük, öğle sonrası oluncaya kadar yürümeyi uzattık. Öğle namazı(mn vakti) girdi. Derken bir atlı geldi. “Ey Allah’ın Resulü!” dedi. “Ben sizin önünüzden ilerledim. Hatta falan falan dağa çıktım. Bir de ne göreyim! Havazin kabilesi toptan karşımda. Kadınları, develeri, davarları toptan Huneyn’de toplanmışlar” dedi. Aleyhissalatu vesselam tebessüm buyurdu ve: “İnşallah, yarın bunlar müslümanların ganimetidir!” dedi ve sordu: “Bu gece bizi kim bekleyecek?” Enes İbnu Ebi Mersed el-Ganevi atılıp: “Ben, ey Allah’ın Resulü!” dedi. Resulullah (sav): “Öyleyse bin!” buyurdular. Enes atına bindi ve Aleyhissalatu vesselam’ın yanına geldi.
O zaman: “Şu geçide yönel, en yüksek yerine kadar çık. [Gece boyu atından inme.] Sakın senin cihetinden geceleyin aldatılmayalım” tenbihinde bulundu. Sabah olunca Aleyhissalatu vesselam namazgahına geçti, iki rek’at namaz kıldı. Sonra: “Atlıdan bir haberiniz var mı?” diye sordu. “Bir haberimiz yok!” dediler. Namaza duruldu. Resulullah (aleyhissalatu vesselam) namaz kılarken geçide doğru (bazan) göz atıyordu. Namazı kılıp selam verince: “Müjde, atlınız geldi!” buyurdu. Biz de geçidin ağaçları arasına baktık, gerçekten o idi. Geldi, Resulullah (sav)’ın yanında durdu. (Selam verdi ve): “Ben” dedi, “gittim bu geçidin en yüksek yerine, Resulullah’ın emrettiği şekilde vardım. Sabah olunca iki geçit daha tırmandım. Baktım, kimseyi görmedim!” dedi. Resulullah (sav) ona: “Gece (attan) indin mi?”diye sordu: “Namaz veya kaza-yı hacet dışında inmedim!” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “(Bu amelinle cenneti kendine) vacib kıldın. Bundan böyle ameli terketmenin sana bir günahı yok. (Bu amelin cennete girmen için kafidir)” buyurdular.
Kaynak: Ebu Davud, Cihad 17, (2501)
Hadis No : 4278
Ravi: Enes
Tanım: Huneyn gününde, Hevazin, Gatafan ve diğerleri çocukları ve develeriyle birlikte (savaş yerine) geldiler. O gün Resulullah (sav)’ın ordusunda da 10 bin kişi vardı. Mekkeli Tuleka’da Resulullah’ın safında idi. (Savaş başlar başlamaz) hepsi geri kaçtı. Aleyhissalatu vesselam yalnız kaldı. O gün iki defa nida etti. İkisi arasına bir başka söz karıştırmadı. Şöyle ki: Sağ tarafına yönelip: “Ey Ensar cemaati!” diye bağırdı. O taraftakiler: “Buyurun ey Allah’ın Resulü! Biz seninle beraberiz! Müjde” dediler. Aleyhissalatu vesselam sonra da soluna döndü: “Ey Ensar cemaati!” diye bağırdı. O taraftakiler de: “Buyur ey Allah’ın Resulü! Müjde, biz seninleyiz!” dediler. Aleyhissalatu vesselam beyaz bir katırın üstünde idi.
Katırdan indi ve: “Ben Allah’ın kulu ve elçisiyim!” dedi. (Müslümanlar toparlanıp mukabil hücuma geçince) müşrikler hezimete uğradı. Aleyhissalatu vesselam çok ganimet elde etti. Onu Muhacirler ve Tuleka arasında taksim etti. Ondan Ensar’a hiçbir şey vermedi. Bunun üzerine Ensariler (ra) (serzenişte bulunup): “Sıkıntı olunca biz çoğalıyoruz: Ama ganimeti bizden başkasına veriyor!” dediler. Bu sözleri Aleyhissalatu vesselamın kulağına ulaşmıştı, hemen Ensar’ı topladı. “Ey Ensar cemaati! Herkes dünyalıkla dönerken, siz Muhammed (sav)’la dönmekten, evinizde onunla beraber olmaktan razı ve memnun değil misiniz?” dedi. Ensar: “Elbette ey Allah’ın Resulü, razıyız, memnunuz!” dediler. Aleyhissalatu vesselam: “İnsanlar bir vadiye yürüseler, Ensar da bir geçide yürüse, ben Ensar’ın geçidinde giderim” buyurdular.
Kaynak: Buhari, Megazi 56, Humus 19, Menakıb 14, Menakıbu’l-Ensar 1, Feraiz 34; Müslim, Zekat 135, (1059); Tirmizi, Menakıb, (3897)
Hadis No : 4279
Ravi: Ebu İshak
Tanım: Bir adam Bera İbnu Azib (ra)’e geldi ve: “Ey Ebu İmare! Huneyn gününde hepiniz geri mi kaçtınız?” diye sordu. Bera: “Ben, Resulullah (sav)’ın kaçmadığına şehadet ederim! Ancak, askerlerden yükü hafif olan (aceleciler) ile zırh taşımayanlar Hevazin’in bir kanadına yürüdüler. Halbuki buradakiler okçu kimselerdi. Onları çekirge sürüsü gibi hep birden ok yağmuruna tuttular. Bunun üzerine dağılmak zorunda kaldılar. Böylece düşman, Resulullah (sav)’a yöneldi, Resulullah (sav)’ın katırını Ebu Sufyan İbnu’l-Haris İbni Abdilmuttalib (ra) yediyordu. Aleyhissalatu vesselam katırından indi, dua etti, (Allah’tan) yardım taleb etti. Şöyle diyordu: “Ben Peygamberim yalan değil! Ben Abdulmuttalibin Oğluyum! Allahım yardımını indir.” Sonra askerleri düzene koydu. Bera devamla der ki: “Vallahi, biz savaş kızıştı mı Resulullah (sav)’a sığınırdık.Bizim cesurumuz Resulullah (sav)’a, aynı hizada durabilendi.”
Kaynak: Buhari, Megazi 54, Cihad 52, 61, 97, 167; Müslim, Cihad 79, (1776); Tirmizi, Cihad 15, (1688)
Hadis No : 4280
Ravi: Seleme İbnu’l-Ekva
Tanım: Resulullah (sav) bir seferde iken yanına bir düşman gözcüsü uğradı. Ashabla konuşmaya oturdu. Sonra birden sıvıştı: Resulullah (sav): “Onu yakalayın ve öldürün!” emir buyurdu. Ben (yakalayıp) öldürdüm. Resulullah (sav) seleb’ini bana verdi.
Kaynak: Buhari, Cihad 173; Müslim, Cihad 45, (1754); Ebu Davud, Cihad 110, (2654)
Hadis No : 4281
Ravi: Enes
Tanım: (Annem) Ümmü Süleym, Huneyn savaşı sırasında bir hançer temin etmişti, yanından ayırmıyordu. Resulullah (sav) [hançeri görünce] sordu: “Ey Ümmü Süleym, şu da ne?” “Bunu, müşriklerden biri bana yaklaşacak olursa karnına saplamak için temin ettim!” dedi. Resulullah (sav) bu söz üzerine gülmeye başladı. Ümmü Süleym: “Ey Allah’ın Resulü, sizinle olup da şu Tuleka’dan hezimete uğrayan bizim dışımızdakileri öldür!” dedi. Resulullah (sav): “Ey Ümmü Süleym, şurası muhakkak ki Allah bize kafi geldi ve iyi yaptı” buyurdu.
Kaynak: Müslim, Cihad 134, (1809); Ebu Davud, Cihad 147, (2718)
